Τα κίνητρα στη ζωή μας!

Πιο κάτω ξεδιπλώνεται η ιστορία ενός ανθρώπου που επέλεξε να παλέψει στη ζωή του και να μην ηττηθεί από τις δυσκολίες και τις προκλήσεις που συνάντησε. Είναι η ιστορία της κυρίας Ελένης, που χαμογελά και σου φωνάζει με το βλέμμα της «Αυτό ήταν η ζωή; Τότε άλλη μια φορά!»*. Εύχομαι αυτές οι λίγες γραμμές να σε ταξιδέψουν ευχάριστα και να σε παρακινήσουν, ώστε να πετύχεις και εσύ τις πολυπόθητες αλλαγές στη ζωή σου. Άσε το συναίσθημα σου ελεύθερο και ταξίδεψε μαζί με την ωραία Ελένη, τη σημερινή πρωταγωνίστρια στο Καλοτάξιδο.  

«Δέκα χρόνια πίσω. Τόσα πέρασαν απ' όταν άλλαξα πατρίδα. Έπρεπε να βρω μια νέα δουλειά. Στη χώρα μου, στο σπίτι μου πόσο δύσκολα! Έτσι, μιας και ήμουν εγώ η πιο δυνατή στην οικογένεια, αναγκάστηκα να φύγω. Να αφήσω πίσω τα δυο μου παιδιά και να κάνω μια νέα αρχή. Χειμώνας ήταν, όταν ήρθα. Νέα σε έναν ξένο τόπο. Έπρεπε να βρω τρόπο για να μην πεινάμε και να κρατήσουμε το σπίτι μας. Μετά από 8 ημέρες, που έφτασα στην Ελλάδα, αναγκάστηκα να φορέσω πρώτη φορά γυαλιά. Ο γιατρός που με εξέτασε, μου είπε «η στενοχώρια και το κλάμα, θα σε τυφλώσουν». Από τότε, φοράω γυαλιά. 

Μου λείπανε τα παιδιά μου, το σπίτι μου, οι μαθητές μου, η χώρα μου. Όλα ξένα! Η γλώσσα σας πάλι, πόσο δύσκολη; Πάλεψα και συνεχίζω να παλεύω να συνηθίσω τον τρόπο σας. Να μάθω νέες, καινούργιες λέξεις και τις συνήθειες σας. Πως το λέτε αλλιώς; Να προσαρμοστώ! Δεν θέλω να με κοροϊδεύουν. Θέλω να έχω το κεφάλι ψηλά και πάντα να έχω δουλειά. Όχι μόνο για εμένα αλλά και για τα παιδιά μου. Όσο πιο πολλά μαθαίνω για εσάς, όλο και καλύτερη θα γίνομαι. Όλο και περισσότεροι θα με εμπιστεύονται. Για εμένα κάθε δουλειά είναι σπουδαία. Μου δίνουν το κλειδί και μπαίνω στο σπίτι τους. Έτσι φροντίζω και το δικό μου σπίτι. Πρέπει και ο μικρός μου υιός να σπουδάσει, όπως ο μεγάλος. 

Όχι, δεν μετάνιωσα για αυτό που αποφάσισα. Στεναχωρήθηκα πολύ και ακόμη στενοχωριέμαι, μα δεν μετάνιωσα. Στη χώρα σας υπάρχουν δουλειές, για όσους θέλουν να δουλέψουν. Έβγαλα χρήματα και τα παιδιά μου, δεν πεινάσανε από τότε. Κάθε ημέρα, είχανε φαγητό στο τραπέζι. Είχαν ρούχα να φορέσουν και δεν κρυώσανε. Καμαρώνω και για εμένα και για τα παιδιά μου. Ο μεγάλος μου υιός, είναι στην Αμερική και σπουδάζει πια. Αυτός θα με κουράρει σκέφτομαι σε λίγα χρόνια. Γιατρός σπουδάζει. 

Στήριγμα μου, αυτά τα χρόνια; Το χαμόγελο μου και το μακριά, το μπροστά. Δεν καταλάβαινα τα λόγια που μου λέγανε και τους χαμογελούσα. Σιγά, σιγά, άρχισα να χαμογελώ και με τα μάτια. Μετά έμαθα και την καρδιά να χαμογελά. Σκεφτόμουν τα παιδιά μου και τη ζωή που δεν ήθελα να στερηθούν. Έτσι, δούλευα περισσότερο. Με σύστηνε ο ένας, στον άλλο. Ποτέ δεν έμεινα, μέχρι σήμερα, χωρίς δουλειά. Εγώ, πάλι όπου πήγαινα, έκανα όλο και πιο πολλές δουλειές. Ακόμη και αυτές που η ίδια η νοικοκυρά δεν γνώριζε, ότι ήταν να γίνουν. Να είναι αυτοί που με εμπιστεύονται ευχαριστημένοι, για να είναι και τα δικά μου παιδιά ευχαριστημένα. Μπορεί ο άνθρωπος, όλα τα μπορεί, όταν θέλει. Μην τους πιστεύεις, λουλουδάκι μου, όταν σου λένε πως δεν γίνεται.» 

Ένας άνθρωπος που διάλεξε την Ελλάδα για να παλέψει τόσο τους δαίμονες της, όσο και τα όνειρα της. Ο τίτλος από το βιβλίο του Irvin Yalom «Αυτό ήταν η ζωή; Τότε άλλη μια φορά!», είναι το σύνθημα μου για εκείνη και πόσο της ταιριάζει, αλήθεια!

Στον άνθρωπο που προσαρμόζεται και που διεκδικεί κάθε ημέρα, την καλύτερη εκδοχή του. Στον άνθρωπο που ξέρει να αγαπά και να χαμογελά. Σε αυτόν που είναι ευγνώμων για ότι έχει και που δεν σταματά να παλεύει. Στον άνθρωπο, που έχει κίνητρα και τα διεκδικεί με το όλο του το είναι. Στον κάθε άνθρωπο, που γεύεται στο εδώ και στο τώρα ένα καλύτερο μέλλον! 

Σε αποχαιρετώ, με μια αγαπημένη φράση «Είτε πιστεύεις, ότι μπορείς, είτε ότι δεν μπορείς, έχεις δίκιο». **

*«Αυτό ήταν η ζωή; Τότε άλλη μια φορά», Irvin D. Yalom Αναμνήσεις ενός ψυχιάτρου, Εκδόσεις ΑΓΡΑ, 

**Henry Ford: Ιδρυτής της Ford Motor Company, 1863 - 1947